Een Mentaal Balletje Wunderbar

We spelen vandaag tegen de dames van Schalkwijk. We beginnen de dag met een heerlijk herfstzonnetje. Iedereen geniet van dit aangename extraatje tijdens het warmlopen en inspelen. Er zit niet veel structuur in de warming-up vandaag. Ik vermoed dat dit komt door het ontbreken van onze aanvoerdster (die -ja, wij vinden het ook heel rot voor haar- nu in Amerika zit). Aan het begin van de wedstrijd loop ik naar voren om de scheids een hand te geven. Geen aanvoerdersbandje. Mijn excuses. De volgende keer weer. Samen met onze vaste aanvoerdster. Beloofd.

Na de tos mogen wij beslissen wie de aftrap mag nemen. We laten Schalkwijk (sportief als we zijn) beginnen. De start is, zoals jullie van ons gewend zijn, een beetje chaotisch. We hebben altijd even de tijd nodig om in het spelletje te komen. We krijgen het echter wel vrij snel al voor elkaar een corner uit te lokken. Marieke neemt. De bal ketst via de keeper tegen de paal. Jammer! Nog een hoekschop. Nina probeert zich in haar eentje tussen drie vrouwen door te manouvreren. De rest probeert de strategie die we tijdens de training geoefend hebben: Opstellen op de achterlijn van de zestien en zorgen voor chaos en paniek. Marieke schiet de bal en met z’n drieën rukken uit vanaf de zestien. Rennen! Allemaal een andere kant op! De Schalkwijkers kijken om zich heen en lijken van hun stuk gebracht. Nina heeft zich intussen losgewurmd van de drie vrouwelijke lichamen om zich heen. De bal blijft voor de goal hangen. Er wordt getikt. Poging voor Nina… Helaas! De bal rolt achter de achterlijn. Uitschop voor de Schalkwijkse keepster. De bal wordt slordig opgevangen door Schalkwijk en door middel van een aantal slecht gerichte passen richting ons goal gebracht. Een Schalkwijkse dame loopt op het doel af met de bal aan haar voet. Lieke komt uit. Ze houdt haar ogen strak op de bal en klemt het in haar handen. Oef! Uittrap voor Lieke. Mooi gericht. Wij zijn weer aan zet. Helaas niet al te lang… De bal rolt weer de verkeerde kant op. Opnieuw een aanval Schalkwijk. De dame van Schalkwijk mikt de bal richting het doel. Lieke staat schrap. Ik kijk vanaf de andere helft hulpeloos toe. De dame komt gevaarlijk dichtbij. Het balletje blijft rollen. Schalkwijk staat nu gevaarlijk dichtbij de goal. Ze schiet… En: Nee toch! 1-0. We zijn gestresst. Er klinkt geschreeuw, bedoeld als aanwijzingen, over het veld. Dit zorgt er natuurlijk niet voor dat we rustiger gaan spelen. Wat is er aan de hand met de DomstadDames?

Het is rust. Even rustig ademhalen. Evelien begrijp niets van ons. Wat zijn we aan het doen? Er wordt geschreeuwd, er wordt niet getikt. In plaats daarvan gaan zenuwachtige passen het veld over en is er paniek en stress in het veld. Kortom: We zijn niet onszelf. Malou vindt het zo niet leuk meer geeft ze aan. Begrijpelijk. Ik haak hier even op in. Ik heb ook gemerkt dat ik gestrest ben en dat ik aan het schreeuwen ben. Oké. Dat is niet goed. Maar wat dan? Hoe nu verder? Ik geef de tip om in je directe omgeving te kijken wie je aanwijzingen kunt geven en alleen die medespeelsters die in jouw naaste omgeving staan te coachen. Zo hoeven we niet meer te schreeuwen en zal er meer rust in het spel komen. Nog even een groepsknuffel (we blijven toch vrouwen) en op-en-neer-springend een “Heey! Heey! Heey!” (want we blijven toch VOETBALvrouwen). Met een nieuwe, positievere energie, lopen we het veld weer op. We gaan er voor! Het blijkt goed dat we ons gevoel even geuit hebben tijdens de rust. We lijken meteen meer gefocust en meer ontspannen. Er wordt niet meer geschreeuwd zoals in de eerste helft. Wat mooi om te zien dat we in een kwartier tijd zo’n mentale switch kunnen maken en niet blijven hangen in wat er niet goed ging. Dat wil zeggen: Iedereen, behalve ik. Ik blijf gespannen. We krijgen het voor elkaar de bal op de helft van Schalkwijk te houden, we tikken en geven mooie passjes. Margot is in vorm en houdt alle ballen die de verkeerde kant op dreigen te gaan, lekker tegen. De bal is voor ons. We voelen het. Zal er nu nog een goal (of zullen er misschien wel meerdere) vallen? De spirit zit er weer in! Twee acties van Nina. Aanname voor de goal. De bal stuitert. Schot op het doel van Marloes. Helaas! Naast! Céline krijgt ook een kans. Ze krijgt de bal aangespeeld en geeft het een snoeiharde poeier. Met een rotvaart vliegt de bal richting het doel. Bam! Het geluid van de bal die keihard rechts bovenin tegen de paal afketst. Dat scheelde een haar! Opnieuw een poging voor Domstad. De bal gaat heen en weer voor het doel. Weer een kans! De keepster komt uit en klemt de bal in haar handen. Ze schiet bij wijze van uittrap. Ik ben nog erg onrustig en wil dat we een doelpunt maken. Ik ren als een kip zonder kop rond en wil alle ballen hebben. Hierdoor maak ik mijn teamgenootjes alleen maar onrustig en word er dan ook uit gehaald door onze trainster. Terecht. Ik kijk vanaf de kant toe hoe mijn medespeelsters aan het vechten zijn. Toch wel erg mooi om te zien hoe er getikt wordt: Margot; tikkie naar Marieke; Marieke; tikkie terug naar Got; Got tikkie naar Marloes en dóór. Marloes is intussen doorgelopen richting het doel. Marieke schiet de bal een beetje ongelukkig in de buurt van haar voeten. De keepster staat binnenkant rechterpaal opgesteld. Marloes grijpt haar kans, schiet en… Bam! Tegen de paal!  “Oeh, jammer!” denk ik. De helft van het team draait zich om, om de bal van de uittrap op te vangen. Maar dan gebeurt er iets wonderbaarlijks… De bal ketst dus binnenkant paal, maar hiermee is het verhaal nog niet klaar. Binnen een fractie van een seconde rolt de bal tussen de benen van de keepster door om heel zachtjes, maar zeker in het doel te belanden. Marloes kijkt verdwaasd om zich heen.
Ze heeft gescoord! Iedereen komt juichend op haar afstormen. Blijdschap all over het veld! 1-1! Niemand had dit nog zien aankomen. In de laatste vijf minuten hebben we nog gescoord!

Als ik heel eerlijk ben, had ik niet durven dromen van nog een doelpunt deze wedstrijd, maar dankzij ons incasseringsvermogen, onze verrassende mentale omschakeling na de rust en de wonderbaarlijke wonderbal van Marloes, hebben we het dan toch nog klaargespeeld!

Met altijd trotse DomstadDamesGroetjes,
Nouschka